Na lange tijd niets te hebben gehad heb ik gisteren na een wandeling samen met Lisette een zware epileptisch insult gehad. Ik heb hem ook bijna helemaal meegemaakt. Dus ook dat ik niet meer kon ademhalen. Alles verkrampte. En daarna heel moe en verdrietig. Ik weet wel dat dat erbij hoort maar niet leuk.
En nu weer de zorg hoe komt het is dit het begin van het einde. Hoort dit er een beetje bij. Doe ik weer een beetje teveel (ik ben weer met wat training bij de fysio begonnen). Ik weet het niet.
De neus omhoog en weer verder? Hoe vaak heb ik dat al niet gezegt. En ook tegen anderen.
Ik heb al zoveel tegenslagen gehad. Ben al zo vaak opgekrabbeld. Ik weet wel dat het wel weer lukt. Maar nu denk ik er even anders over. Ik heb er even geen zin meer in.
De donkere dagen voor Kerstmis.De tijd om terug te kijken op een emotioneel en zwaar jaar voor jullie en onze familie. Maar toch ook met veel hoogtepunten en mooie dingen om op terug te kijken met warme familiemomenten. Ik begrijp heel goed Wilbert dat je je klote(sorry) voelt. Zo zwaar en moeilijk, ook voor Lisette en je familie. Toch hoop ik oprecht dat jullie de kracht krijgen om weer verder te kunnen, zonder aanvallen hopelijk. De sneeuw brengt kou met zich mee maar toch ook veel schoonheid als je de zon (kunt) zie(n)t schijnen . Lieve Wilbert een hele stevige warme knuffel van ons.
PS Hoe is het eigenlijk met de treinbaan? Onze kleinzoon is helemaal gek van treinen en als het mag en kan willen we graag eens komen kijken. Liefs Alie
Lieve broer,
We waren juist samen gisterochtend zo blij dat het wat dat betreft zo “rustig” was.
Ik hoop met heel mijn hart (en de rest 😉 ) dat jij weer je positieve gevoel terug kunt vinden. En dat die neus vanzelf weer overeind gaat staan.
Ik hoop dat je vanavond nog energie en zin hebt om gezellig met Lisette, Papa, Mama, Marinka, Derk-Jan en ons ons te gaan eten bij de Italiaan.
Wat er ook gebeurt, het komt goed!
Dikke knuffel,
Martijn