Even nagedacht. Hoe ga ik hier mee om. Gebeden, boos geworden, verdrietig. En tot de conclusie gekomen. Dat ik zin had in een kop koffie met een koek. Dat er nog gestrooid moest worden. De waterleiding moet nog afgesloten worden. Mijn treinbaan schiet mooi op, maar moet wel rijden met de kerst. Dus ik ben nog druk. En dat helpt om je gedachten te verzetten. Ik kan mijn ziekte toch niet in een andere baan dwingen. Ik kan alleen proberen om mijzelf in een andere baan te krijgen. En voorlopig is dat weer gelukt.
Met een beetje mazzel gaan vandaag de lampjes aan op de treinbaan en hoor ik de eerste wissel klikken. Zo niet dan hoor ik dingen klikken in mijn hoofd en zie ik lichtjes flitsen.
Nou Wilbert, wij hebben de oliemolen gemist, zitten met onze kinderen in de bergen op Gran Canaria, wandelen etc enz. Wel mooi vuurwerk gezien en het knalt hard tussen de bergen. Jij weet als geen ander hoe belangrijk het is met je dierbaren bij elkaar te zijn. Af en toe ben je onderwerp van gesprek, we denken aan jou, Lisette en de kinderen en aan al jullie lieve familie en wat is het dan goed om te lezen hoe jij met alles omgaat, we hebben jou in ons hart gesloten.
Veel liefs van ons allen.