Ik heb veel nagedacht de afgelopen tijd. Veel gebeden. Praten. Ook met Nelleke onze predikante. En ik weet nu zelf ook beter dat praten helpt. Met God, Lisette, familie, Nelleke. Maar de ander moet wel weten wat ik voel. Het gaat niet vanzelf. Betekent natuurlijk niet dat alle verdriet en zorgen gelijk weg zijn. Maar het lucht wel op. Want ik zit er niet alleen mee. Ik dacht altijd dat ik alles wel vertelde, maar totdat ik mij zelf een spiegel voorhield. En er achter kwam dat ik veel van een ander verwachte dat hij niet kon weten. Omdat ik dat eigenlijk nooit had verteld, terwijl ik er wel erg mee zat.
Heel belangrijk wanneer je iets wilt veranderen in je omgeving of voor jezelf dan zal je dat ook moeten uiten, het gaat niet vanzelf. En bij mij al helemaal niet meer 
Even gauw bedacht: “Praat of je gaat”.