Gisteravond de Meierblis vuren gezien. Enorme bulten vuur. Om geesten van de winter te verjagen en het licht te verwelkomen. Nou, kom maar op met het licht.
Helaas geen licht voor mij. Ik voelde al toen ik opstond dat het vandaag mijn dag niet zou worden. Linkerbeen was stijf en ik kon niet zo goed lopen. Dat valt dan wel tegen. Je bent zo lekker bezig en dan wil je doorgaan. Maar eigenlijk is deze vakantie een regelrechte marathon voor mij. Ik sta er niet echt bij stil maar thuis heb ik veel, veeeel meer rust momenten. Nu eigenlijk geen 1….
Maar we gaan gewoon door…Naar Ecomare, zeehonden kijken. Weer heel leuk. Kinderen vonden het geweldig. Je kon alles goed zien. Maar het staan hè. Ik was kapot, ik was gebroken, je kon me wegdragen. Thuis gekomen broodje eten, de dames boodschappen doen en ik op de bank even liggen…Ja, geslapen als een Texels lammetje…
En toen iedereen weer thuis was , hop daar gingen we weer caches zoeken. Heuvels klimmen stukje lopen.
Morgen op de boot, garnalen vangen, koken, pellen en eten?
Ik hoop dat we niet zeeziek worden.
Wiebelig ben ik toch al dus dat maakt niet uit. Kom maar op met die boot. Als we weer in Zwolle zijn dan ga ik wel weer herstellen van al dit geweld voor lichaam en geest.
Ik schrijf het met een kwinkslag , maar het is wel een hele bijzondere vakantie. Ik geniet met volle teugen en mijn hele lichaam doet zeer. En elke morgen hoop je zou het weer zo fijn gaan worden als gisteren…
Jeeeej Meierblitz, dat is lang geleden! Wel reuze spannend!
Fijn eiland he, Texel. Als gezin kwamen we er meerdere keren per jaar. Opa en Oma opzoeken, spelen met nichten en neven, en natuurlijk naar het strand of bos.
Texel doet altijd goed!
Hallo allemaal, geniet er nog lekker even van.
En Wilbert, straks kijken Lisette en kinderen met een trots gevoel terug op deze bijzondere vakantie.
Groeten vanuit, een zonnig, Zwolle.
P.S. Net was er een meneer aan het cachen bij jullie vogelhuisje, ik geloof dat ie wel 15 minuten heeft staan zoeken en kijken waar toch de schat verstopt was, onder de boom tussen de struiken, stiekum moest ik wel lachen.
Uiteindelijk heeft jullie buurman maar een hint gegeven.