Vandaag weer veel geoefend.
Gisteren is onze huisarts langs geweest omdat ik zo’n last heb van opgezwollen voeten.
Ik dacht zelf aan wondroos. Maar dat was het gelukkig niet. Want dan zou ik weer aan de antibiotica moeten en dat gaat heel slecht samen met mijn andere medicijnen.
Hij adviseerde me een soort steunkousen vanaf de voet tot de knie. Dus dat doen we maar. Ik beweeg natuurlijk veel minder. En dan blijf ik vocht vasthouden. Ahum en ook iets meer dan vocht geloof ik……
Dus vanochtend in bed fietsoefeningen (wist ik nog van vroeger) Voor de spiegel, heupen draaien als een dame, erg lastig.
En ik ben nu ook weer de trap op en neer aan het lopen. (wel veilig hoor)
Spieren en stabiliteit trainen.
Vanmiddag nog weer twee blokjes om het huis gelopen. Nou dat was me wat. 1 blokje geen punt. Wel koud aan de kop. En tegen de wind in poeh. Toen het tweede rondje, ik moet altijd inlopen om een soort klik te krijgen. Dan gaat het lopen steeds beter en gaat het vanuit de heup. Ik tel dan ook hardop. 1,2,3,4,5,6,7, waar is Berend Botje gebleven…. enz.
Kom ik lekker in een soort ritme. En toen was ik eindelijk bij de voordeur. Hijgend als een oud paard. Ik wist niet hoe ik het had. Het viel me heel erg tegen.
Maar ik heb er eens even over na gedacht en eigenlijk wil ik ook wel erg veel in een korte tijd. Even met mijn vader er over gehad. En die vond het eigenlijk ook wel… Ik kan en doe al zo veel. Het mag ook wel een stapje minder.
Vanochtend kwam onze predikant Nelleke Beimers ook nog even langs. Ik heb daar zo fijn mee kunnen praten. Afgelopen zaterdag kon ik niet goed slapen en moest ik steeds maar denken aan de hand van God die nooit los laat waar Hij aan is begonnen. Best moeilijk om te begrijpen. Ik zie het als een hand die je vasthoudt en door het leven leidt.
Dus ik had het plan om de mensen in de kerk te bedanken voor het meeleven met mij en ons gezin. Ik dacht, dan vertel ik gelijk wat ik de kinderen in de klas van Myrthe en Danique ook heb verteld. Maar toen ik in de kerk zat leek het me toch maar geen goed plan. Iets te veel emotie. En wat gebeurde er…Nelleke preekte en vertelde over precies hetzelfde wat ik zo graag had willen vertellen. Maar dan nog beter.
God is geen wonderdokter maar kan wel licht laten schijnen over onze wereld. En Hij laat niet los waar Zijn hand aan is begonnen. Hij kan je leiden door moeilijke periodes.
Ik heb ook mijn moeilijke momenten en Nelleke zei “Je bent ook geen heilige”. Nou dat ben ik zeker niet. Ik ben soms zo moe van alles. 2 uur praten met de radioloog, afspraak met de oncoloog straks, traplift niet helemaal goed. ’s Ochtends opstaan met hoofdpijn. Dan weer dit dan weer dat….Ik begin soms wel eens te denken. Hoeveel kun je aan…
Maar de vechtlust is heel groot. En ik wil er zijn voor mijn gezin en familie. Dus ik hou die Hand met alle macht die ik heb vast!
Hoi Wilbert,
Je bent een taaie. Ik weet nog een mooi wandelliedje met een goed ritme en moraal:
“En van je hela, hola, houdt er de moed maar in, houdt er de moed……Hatsjee, ”
en dan af en toe de hoela hoep beweging. En zo bouw je vrolijk je conditie weer op.
De geestelijke steun krijg je ook met veel liefde lees ik wel.
Ja neef, het is een hele klim weer tegen de berg op en de aanhouder wint.
Hartelijke groeten, ook van Joost, Alie
Dag aan dag draagt Hij ons, die God is ons heil.
En elke dag opnieuw beginnen, Wilbert, vandaag is soms moeilijk, morgen wellicht beter. Ik (h)erken je strijd, en leef met je mee.
Harte groet
Anne Marie
Hoi Wilbert gaat het al een beetje dames achtig met je heupen?
Goed je best doen he.
Goed dat je al weer zo veel doet maar inderdaad niet over drijven he.
En die hand zal er altijd zijn wanneer je hem nodig hebt.
Liefs Nettie