Na zo lang geen verwondingen opgelopen te hebben. Moest het er toch van komen. Gisteren dachten we, weer naar de Wieden met de kinderen gezellig picknikken. En wat wandelen. Mooi weer. Maar ik stond al op met het gevoel, dit wordt niet mijn dag. Slecht lopen. Raar duf gevoel in mijn hoofd. Heel moe. Maar goed, toch maar gegaan. TomTom deed ook al raar, 200 meter naast de weg elke keer. En toen 2 uur in de file gestaan. Eindelijk picknicken langs het water. Stokbrood met mijn zakmes snijden kruiden boter erop, net als heel vroeger. Toen we nog met z’n tweeen wandelingen van 15km maakten. Nu met z’n viertjes. Leuk smikkelen.
En daarna nog een wandeling, maar het lopen ging niet zo best en ik raakte een punt van een bramen struik met mijn rechterbeen. En ja hoor winkelhaak van 2cm ofzo. Nou ja, gaasje erop verband eromheen. En we gingen weer. Ik heb wel grotere wonden gehad.
Later nog een ander natuurpad gelopen en dat ging alweer wat beter. Nog een jonge rietzanger gezien. Morgen maar eens kieken hoe de vlag er veur stiet. En weekend was toch om uit te rusten???Nou niet met mijn vrouw…Die cached en sleept me overal mee naar toe…
Komende week maar weer uitrusten dan….Op de ziekenhuis bezoekjes na dan…Bloedprikken, Oncoloog, Neuroloog, weetikveeloloog…En dan eindelijk weer aan de chemo, jippie ik kan niet wachten, weer van die lekkere dikke pillen, uur wachten dan eten. En weer misselijk en moe….Nog maar 5 maand….Leuke humor he….
Het valt allemaal wel mee hoor. Ik hoop dat mijn beenmerg het een beetje volgehouden heeft, en dat ik mag starten. En misselijk was ik eigenlijk maar een klein beetje. En moe, ja, ga ik wel iets rustiger aan doen. En nu echt!