Ik heb me nog niet vaak zo verslagen gevoeld.
Het lopen gaat heel moeilijk. We hebben van de neuroloog het advies gekregen om de dexa te verhogen. En gisteren al een MRI scan gehad (nog geen uitslag). De verslagenheid bij mij is heel groot. Ik probeer me met alle manieren weer op te laden maar het is erg moeilijk.
Waarom nu al, waarom ik/wij, weer ziekenhuizen, weer pijn?, hoelang nog, waar doe ik het allemaal voor (ik weet het wel, maar de vraag komt toch bij je op). Het lijkt allemaal zo doelloos nu.
Ik denk dat ik me wel weer kan opladen zoals ik al zo vaak gedaan heb. Maar het is wel moeilijk. Het ging verdorie net zo goed!
Ik denk dat Frank me weer aan het denken heeft gezet. De doelen die ik heb gezet alleen en ook met Frank heb ik wel gehaald. Grote prestatie maar ook kleine. Misschien moet ik weer een paar doelen stellen waar ik mee ga leven en waar ik me aan op kan trekken. Het hoeven geen grote te zijn. 1 of 2 kleinen zijn al genoeg. Ik denk dat dat een invulling van de dag zal geven. Laten we er maar weer voor gaan op wat voor een manier dan ook.
Dat jij pas nu schrijft over zulke gevoelens verbaast me, want ze zijn o zo begrijpelijk! Je weet toch altijd weer lichtpuntjes te zien, dat dat nu moeilijk is is niet meer dan logisch. Maar toch…. Kijk nog eens naar de titel van je weblog….!