Grootste compliment wat er bestaat

Ik heb net het grootste compliment gekregen wat er bestaat.

We boffen toch met zo’n papa.

Voor mij voelt het alsof ik zo weinig voor ze kan doen. Maar voor hun is het heel anders. Ik doe de dingen op een andere manier, minder fysiek, meer op het gevoel denk ik. Praten, grapjes maken. luisteren.
Wel heerlijk om zomaar zoiets te horen.

En vandaag weer flink bezig geweest. Ijzer zagen, boren. Ik heb er een zere arm van gekregen. Maar ja, de treinbaan moet een automatische spoorwegovergang krijgen. En ik kon dat heerlijk buiten doen.

Ook nog even kennis gemaakt met onze nieuwe huisarts. Goed kunnen praten. Hij heeft al vaker iets dergelijks meegemaakt.

Vandaag de kinderen uitgelegd wat epileptische aanvallen zijn en waarom papa ze soms heeft. Eindelijk wilde Myrthe ook luisteren. En ze snapten het ook. En indirect kon ik ook over de tumor(en) praten. En nu zeiden ze dat ze nu ook niet meer bang hoefden te zijn voor het schudden. .
Papa is geopereerd. En heeft nu een litteken in zijn hoofd. Net als Danique op haar hand. O ja….En dat vindt papa’s hoofd soms niet zo leuk. Dan krijgt papa een soort storm in zijn hoofd. En dat begint bij een regendruppeltje bij het littekentje.
En die laat dan zomaar zijn been bewegen, en dan zijn arm en buik en hoofd, net een storm. Helemaal vanzelf. En papa kan dan niet stoppen. Maar hij heeft wel medicijn druppeltjes. Die moet je in de mond smeren en dat gaat heel snel in de adertjes naar het littekentje in het hoofd. En dan wordt alles weer helemaal rustig. Alleen papa is dan wel heel moe geworden. Het lijkt dan net alsof hij heel lang heeft hard gelopen.
Nou Myrthe snapte het volledig. En was helemaal rustig. Ik kreeg de indruk dat Danique er nog even over na moest denken. Geeft niet. Je moet ergens beginnen.

En verder prijs ik me zelf gelukkig met wat ik om me heen heb.
De beste vrouw ,lieve kinderen, familie, vrienden, lieve mensen in de straat, niet 1 lieve predikant maar 2. Een hele grote Open kring, Een goede huisarts. Goede ‘menselijke’ specialisten.

Volgens mij zeg ik dit wel vaker, ik meen het, en het ligt natuurlijk aan de tumor in het korte termijn geheugen, ik ben natuurlijk vergeten dat ik het al eerder gezegd heb.
Ik wankel als ik loop, maar ik loop.
Ik kan me soms niet concentreren, maar ik doe.
Ik heb soms verdriet, maar ik lach.
Ik kan soms dingen niet, MAAR NOG HEEL VEEL WEL!
Dus ik leef!