Mijn eigen neuroloog was er niet, dus ik heb mijn verhaal aan de assistent voorgelegd. En die heeft het weer aan de dienstdoende arts verteld. Nou, ik ben dus teruggebeld. En ik moest het maar even aanzien tot mijn eigen neuroloog maandag weer terug was. En wanneer het erger werd moest ik contact opnemen. Toen ik vertelde dat mijn lopen eigenlijk ook in rap tempo achteruit ging, zou ze nog even overleggen.
Werd ik weer teruggebeld. Ik kon wel naar de spoedeisende hulp gaan en dan zou ik worden opgenomen dan kon ik een MRI krijgen enz.
Ja de groeten. En ik zeker mijn kostbare tijd in een lullig ziekenhuis doorbrengen en liggen wachten tot een of andere arts tijd heeft. Niet dus. Bedden vullen! Die specialisten snappen er ook niks van. Als ik weer ga sjaken dan komen ze me maar halen met de ambulance.
Het is alleen jammer dat ik me nu een beetje angstig voel. (wanneer komt de volgende aanval…..ja ik voel weer wat, nee toch niet…)
Maandag maar even met mijn eigen neuroloog praten maar en tot dan….gewoon doorgaan.
En iedereen die met me meeleeft , bedankt.
Of ie geliek ‘ebt…
Ik moest lachen, je schrijft echt leuk.
En als iedereen zo tegen de dingen aankeek ging het aardig beter in de gezondheidszorg…
Gisteren zag ik jullie in de kerk. Dat vond ik mooi – dat we daar dan zo samen zitten in dit “uitgespaarde uur”, in het huis van God.
De angst voor het onheil, dat misschien nadert…
Moeilijk!
Met hulp van God en mensen…
Lieve Wilbert,
Zaterdagavond, we drinken wat met de kinderen en ik denk aan jou. We openen je site, die we al een tijd, door omstandigheden, niet meer hebben gelezen. Het wordt even stil hier aan tafel. Soms zijn er geen woorden, omdat woorden te niet doen wat je voelt of denkt. We leven heel erg met jullie mee. Ik denk vaak aan ons gesprek enkele maanden terug in de kerk. Wat je zei, de kracht in je woorden, je geloof. Houd het vast, het maakt je een prachtmens!
Lieve groet,
Marianne
Lieve Wilbert en Lisette,
Ik zei van de week nog tegen Nico dat we vorig jaar rond deze tijd jouw brief kregen, en nu lees ik dit, erg moeilijk voor jullie, weer die onzekerheid zo kort voor de feestdagen, het feest van het licht.
Sterkte en we denken aan jullie. En ….we lezen wel de berichtjes, maar reageren niet elke keer, maar zullen er aan denken dat hoe klein het berichtje het ook is, het voor jou heel waardecol is en dat je er niet helemaal alleen voor staat.
Liefs van ons.