De postbode kwam net weer een boel kaartjes brengen. Ik ben nu de laatste tijd alleen thuis. En de tekst die op heel veel kaartjes staat raakt me zo. Het gaat best wel goed met me en elke dag voel ik me beter. Maar nu na het lezen van de kaartjes kon ik het even niet meer meer droog houden. Het blijft toch een hele turbulente tijd. Ik ben eigenlijk altijd wel opgewekt. En kan heel vaak zelfs wel grapjes maken over wat ik heb. Maar er zijn ook momenten dat het heel moeilijk is. Een stapeltje kaarten bijvoorbeeld. En het gekke is dat ik niet eens bezig ben met het denken over de toekomst. Maar verdriet kan soms gewoon opkomen zetten. Het lucht ook wel weer op hoor! Even flink janken, tranen weer weg en doorpakken weer. Genoeg te doen.
Ik denk dat ik maar even een frisse neus ga halen. (als hij er maar niet af vriest)
En ik ga misschien straks wel weer pannenkoeken bakken. Dat zou wel weer een overwinning zijn. Vrij lang voor een aanrecht staan. We gaan er weer voor.
Hallo Wilbert,
Het ene moment kun je lachen, het andere moment moet je vreselijk huilen. Maar zo gaat het nu één maal en net wat je zegt, een goede huilbui lucht op. Maar dat geeft allemaal niks jonge, dat hoort er nu eenmaal bij. We zijn erg blij dat je al weer zo ver bent. Hou vol en ga zo door. We denken aan je.
Corrie en Jan