Vrijdag avond kreeg ik in een keer een heel erge pijn in mijn rib.
En die werd steeds erger. Ik kon niet liggen. En ik begon ook heel erg te schudden. We wisten niet wat het was. Het leek eerst een soort epileptisch insult te zijn. Maar het was niet alleen links. En ook heel anders als wat ik ken. Eerst paracetamol, maar ik wilde alles wel slikken, zo’n erge pijn. Diclofenac zetpil genomen.
Lisette de eigenaar van de B&B waar we zaten gevraagd hoe we een arts kunnen bellen. Want we wisten het ook niet meer.
Dus een arts gebeld, het kon wel 4 uur duren voordat die er was. En ik maar schudden.
Gelukkig begon de pijn af te zakken. En later het schudden ook. We kregen de indruk dat het schudden van de pijn en de spanning kwam. En de pijn waarschijnlijk van jawel een niersteenaanval.
Uur geslapen. En toen was het over. Gelukkig.
Dus de arts afgebeld. Heel lastig, want die was erg bezorgd voor mijn toestand (wel logisch) Maar we waren er zelf nu gelukkig achter.
Volgende dag, ’s ochtends….Gigantisch wat een pijn weer. Maar nu wist ik het, de steen zat er nog (waarschijnlijk een hunnebed). Dus even doorbijten. En hopen dat de steen eruit zou komen.
Na een half uur ging het over. En hebben we gelukkig een leuke dag gehad.