Vandaag hebben we afscheid genomen van Wilbert en we zijn allemaal kapot van verdriet.
Vanochtend was hij weer zo draaierig, zijn ogen schoten heen en weer en erg misselijk. De verpleeghuisarts heeft nog wel de neuroloog gebeld of er nog opties waren maar het zou allemaal om trial and error gaan. Eigenlijk had Wilbert gisteren al een besluit genomen: het is genoeg geweest, ik kan niet meer…
Onze predikant Nelleke was er en samen met haar hebben we het Myrthe en Danique verteld..dat papa zo ziek was, niet meer kon lopen, heel veel hoofdpijn en misselijk en dat hij graag bij God wilde zijn net als Tom en dat hij dan eerst een poosje heel diep ging slapen (niet zoals wij) en dan niets meer voelt van de pijn en duizeligheid en dat hij na een paar dagen dood zal gaan. Wilbert was heel rustig en de meiden begrepen het ook. Danique moest huilen maar Myrthe zei stoer dat ze niet hoefde te huilen.
’s Ochtends hebben we afscheid van Wilbert genomen: Wilberts ouders, mijn ouders en zus Alinda, Marinka (zus Wilbert) en Derk Jan, Martijn (broer Wilbert) en Larissa, Nettie en Nelleke. Veel mooie momenten gedeeld en dingen gezegd. Erg emotioneel.
Nelleke heeft tegen 12 uur Wilbert gezegend en een mooie psalm voorgedragen (zet ik er later nog op). Om 13 uur heeft de verpleegkundige hem onderhuids via een naaldje een slaapmiddel gegeven. Ineens een grote dosis en daarna via de pomp elke keer een beetje. Het instellen van zoiets kan een dag duren en aangezien hij gisteren ook na 2 uur al weer wakker was na het Dormicum, vreesden ze al dat hij niet meteen zou blijven slapen…
En dat gebeurde inderdaad niet. Om 15 uur en om 17 uur werd hij weer wakker , ondanks opgehoogde doseringen! Dan sta je toch wel raar te kijken hoor! Ik kon nog wel snel het mooie verhaal van Sandra (vriendin) voorlezen (hopelijk heeft hij het gehoord) en hem nog knuffelen. Hij wilde zelfs nog wat melk…en dat heeft hij natuurlijk gehad. Maar zo’n uur wakker zijn is toch niet echt de bedoeling..
Hij heeft na 17 uur 2x een bolus slaapmiddel van 10 ml gekregen (de eerste werkte niet, hij bleef babbelen..). Toen ging hij eindelijk weer onder zeil. Daarna is de spuit weer opgehoogd, een soort infuus maar dan in de huid heeft hij nu op buik en been.
Om 18.45 uur kwamen de meiden nog even kijken bij papa. Ze waren fijn verwend bij Nettie en Piet. Papa kreeg dikke knuffels…en Danique zei: nu heb ik geen papa meer….. (slik)… dit heb ik nog wat kunnen afzwakken, maar het is natuurlijk wel zo.
Doordat Wilbert nog een relatief sterk gestel heeft, kan het volgens de arts wel een aantal dagen tot een week duren voordat hij zal overlijden……In die tijd zal er altijd iemand bij hem zijn. Er is een bezoekrooster opgesteld, dat is een fijn idee.
We houden allemaal zo veel van Wilbert en zullen hem vreselijk missen. De tranen blijven maar komen en ik ben echt kapot van verdriet…
Lisette, Mirthe en Danique
Woorden zijn er niet voor, maar gevoel alleen maar meer. wij wensen jullie heel veel sterkte en Gods Zegen voor nu en de tijd die nog komen gaat.
Groeten Willem, Netty, Ellis en Tomas
Woorden schieten te kort, we wensen jullie allemaal heel veel sterkte toe.
Barend en Joke de Vries
Dag Lisette, kinderen, Ineke en Gert, Gerda en Andre en verdere familie,
Dit had ik woensdag niet verwacht, toen ik het bericht van dinsdag had gelezen.
Maar we wisten dat het komen zou, maar het komt toch altijd op een ander tijdstip dan je verwacht. Wij wensen jullie heel veel sterkte en zijn in gedachten bij jullie.
Groeten Hans en Willy
Lieve Lisette en familie,
Bij dit bericht is alles wat je probeert te zeggen niet onder woorden te brengen. Wij denken veel aan jullie en hebben diep respect voor de manier waarop jullie hier mee om gaan.
Een knuffel van ons,
Wim en Anneke
En ook van mij,
Marianne
Voor alle dierbaren van Wilbert en speciaal Lisette, kinderen, Gert en Ineke.
Mij staat nog scherp op mijn netvlies de allereerste keer dat de hersentumor werd geconstateerd bij Wilbert.
De schrik en verslagenheid bij mijn broer en schoonzus, Gert en Ineke.
Vanaf die tijd heb ik op gepaste afstand jullie gevolgd. De hoop, de nieuwsgierigheid, de blijdschap van die kleine mooie berichtjes. De bewondering voor jullie kracht en creativiteit hoe om te gaan met elkaar in deze omstandigheden.
De steun die jullie elkaar steeds maar weer gaven en de moed om de strijd aan te gaan.
Nu rest alleen de berusting en de herinneringen.
Maar wat een prachtige 10 jaar hebben jullie nog met elkaar gehad.
Wilbert een vent om nooit te vergeten….
Lieve Familie,
We konden het nauwelijks bevatten dat na onze reactie op wo. dit bericht er achteraan kwam.Hoe snel kan alles gaan.Het geeft Alien en mij een heel verdrietig gevoel.Onze gedachten gaan naar Lisette en de kinderen.Ook aan Gert en Ineke moeten we denken.
Met diep respect en bewondering.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Alien en Ton.
Lieve Lisette, Danique en Myrthe,
Wij zijn erg verdrietig, we wisten dat het zou komen maar je wil het niet. Heel veel sterkte meid, wij huilen met je mee.
Liefs Peter en Linda
Lisette, Myrthe en Danique
Ik ben er stil van!
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!!
Groetjes,
Vera Schouten
Lisette en de meiden,
Wat moet je nu nog zeggen als je dit bericht leest? We wensen jullie heel veel kracht, sterkte en mensen om jullie heen in deze tijd.
Door Nelleke ben ik naar jullie blog verwezen en de verhalen en gedachten die ik vanochtend las hebben me ontroerd, doen glimlachen en laten nadenken. Wat een bijzonder mens, wat een bijzondere familie!
We denken aan jullie.
Joost en Liesbeth Heutink – van Es
Lieve Lisette,Myrthe,Danique en familie,
Ik weet niet wat te zeggen.
Ik volg jullie altijd via jullie blog en ben in gedachten bij jullie.
Ik wens jullie veel sterkte de komende tijd.
Een neef die inspiratie geeft,en ontzettend veel heeft moeten doorstaan.
Ongelofelijk hoe hij dit gedragen heeft,daar heb ik zo veel respect voor.
Sterkte.
Groetjes Cora en gertjan
Lieve Lisette, Myrthe, Danique en iedereen die Wilbert zo na is.
Het is moeilijk woorden van troost te vinden. Heel veel sterkte gewenst in deze dagen.
Liefs
Marianne
Ik kan nu niet de juiste woorden vinden,maar Dinie (mijn vriendin) en ik zijn in gedachten al heel lang bij jullie en volgen alles via deze blog.En al weet je dat het onvermijdelijke bericht kan komen,doet het ontzettend veel pijn als het dan ook komt. Wij wensen allen dan ook heeeeeel veel sterkte de komende dagen en wensen Wilbert zijn welverdiende rust en vrede in Gods handen.
Lieve familie, ik leef erg met jullie mee! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode!
Lieve Lisette,
Wat heftig, wat een groot verdriet, ik wens jullie heel veel sterkte en kracht! Warme knuffel!
Lisette, Myrthe, Danique en familie heel veel sterkte!!!
Ook ik huil met jullie mee. Je weet dat het gaat gebeuren, maar toch….. Ik heb er geen woorden voor. Ik heb ontzettend veel respect voor je dat je deze blog hebt kunnen schrijven. Heel veel sterkte. Jullie zijn in mijn gedachten. Dikke knuffel van mij!
Lieve Lisette, Myrthe en Danique,
Wat moeten we zeggen of schrijven op zo’n dag…?
Wat een verdriet, wat een ontzettend zware tijd voor jullie allemaal…!
We denken aan jullie en blijven voor jullie bidden. Heel veel sterkte en Gods zegen toegewenst! Hartelijke groeten van Jans Wijtze, Caroline, Marielle en Urenregistratie
De laatste naam moet natuurlijk Irene zijn (de spelling van de mobiele telefoon maakt er wel iets heel raars van)
Lisette,
Wat te zeggen als je zo’n ontzettend verdrietig bericht leest … … ik weet het niet.
Ik wens jou, Myrthe, Danique en alle mensen om jullie heen, heel veel sterkte!
Groetjes,
Liane.
Lieverds, ook al weet je dat het komen gaat, wat is en blijft het moeilijk! Ik huil met jullie mee!
En wat knap dat je deze blog hebt kunnen schrijven, diep respect!
Liefs, Alinde