Vechten, Strijd, Rust
Afgelopen zondag sprak ik met iemand. We hadden het over het gevecht tegen je ziekte.
Hij heeft ook een ziekte. En doet alles wat hij wil, kan niet stil zitten gaat een zware 4-daagse tocht maken met een overnachting op een berg. Is eigenlijk niet ziek. En zo kwamen we ook op het onderwerp vechten. Vechten tegen wat? Of de strijd opgeven. Het heeft met elkaar te maken, maar is voor mij niet hetzelfde. Ik zal het proberen uit te leggen.
Ik heb mijn rust gevonden zei ik. Hij dacht: het leek op opgeven, ik vecht niet meer. Maar ik heb de strijd niet opgegeven!
In onze maatschappij betekent vechten iets wat lichamelijk is, iets negatiefs, ergens tegen.
Ik heb mijn zwaard neergelegd, ik weet dat ik niet kan vechten tegen iets wat niet is te overwinnen, waar ik geen macht over heb, wat heel veel energie kost.
Mijn geestelijke strijd gaat door. Ik wil Leven, en dat in de grootste zin van het woord! Niet alleen leven door oud te worden, maar juist Leven door mee te maken, te beleven, er te zijn . Niet alleen voor mijzelf, maar juist ook voor een ander. Soms moeilijk. Maar wanneer de geest de energie krijgt lukt dat. En wanneer het zwaard is neergelegd komt er de rust, en is het gevecht al eigenlijk gewonnen, en kan het Leven beginnen.
Ik kan nu heel blij worden wanneer Lisette een wandeling maakt in het bos met de kinderen. Mooi weer, vogeltjes fluiten. Ik zit thuis, ribben geneusd, lopen gaat slecht. Maar ik vecht er niet tegen. Mijn geest is sterk. Ik vind het heerlijk dat mijn familie gelukkig is. Dan ben ik het ook. Natuurlijk zou ik ook graag in het bos willen lopen, maar ik weet dat dat nu even niet lukt, dat zwaard leg ik neer. En daarom Leef ik des te meer!
En zo is het maar net!! #respect