2002 tot 2012 Openbaar

Hoe is het allemaal begonnen…
Werken in de tuin bij mijn schoonvader. Daar kreeg ik voor het eerst een epileptisch insult.
Wist ik veel wat dat was. Het leek alsof ik dood ging. Mijn been leek niet meer van mijzelf. En ik deed heel raar.
112 gebeld en die vertelden dus van een epileptisch insult…Ik moest het maar even aanzien.
Op mijn werk bij Ericsson dus nog zoiets gekregen. Viel van de bureaustoel af. Iedereen in rep en roer. Met de ambulance naar het ziekenhuis in Enschede. Daar heb ik een volledig insult gehad. Dat is fijn…Dan stop je met ademen, verkrampen al je spieren. En je maakt het nog bewust mee ook. Totdat je eindelijk wegzakt. En daarna weer kotsmisselijk wakker wordt. Je bent heel warrig, vraagt geloof ik wel 10 keer hetzelfde.
En toen dus de onderzoeken. Spanning ten top. Wij bij de arts in zijn kamer. Het is een hersentumor.
Alsof de wereld vergaat !!! Geen gezin meer. Geen baby geboren zien worden. Alles weg….
Ik ben gelukkig geen opgever. En er kwam al gauw een plan van aanpak.
Er moest bepaald worden waar de tumor zat en of het te opereren was. MRI scan weer, ik kan het apparaat wel schieten. Heel angstig in een tunneltje met een enorm kabaal en dat ongeveer 45 minuten lang. Waarbij je de hele tijd denkt “ik hoop maar dat ik geen aanval krijg”. De uitslag kregen we van Dr. Zeilstra. En het was operabel. De tumor zat aan de rechterkant.
In oktober 2002 heb ik mijn eerste hersenoperatie gekregen. Het was heel spannend voor iedereen. Maar toen ik wakker werd was ik heel erg blij, want ik kon mijn linkerarm en been nog bewegen. En ik zat onder de dope dus dat hielp ook wel mee.
Het vervolg was een dosis bestraling.
Eerst wordt er van alles opgemeten. Een prachtig masker op je hoofd. En precies de plek waar er bestraald gaat worden. Wel raar hoor. Dus een tijd lang ging met de taxi naar het ziekenhuis. Fluitend, en genieten van de vogeltjes. En het verhaal vertellen aan de taxichauffeur. Want ik had me wel voorgenomen dat ik me niet op de kop liet zitten. En ik wilde toch heel zeker de geboorte van Myrthe meemaken.
Het nare van alles was dat op een gegeven moment je een pluk haar in je hand hebt. Dat is wel even schrikken. En daar wordt je wel verdrietig van.
We hebben zelfs even op het punt gestaan om een soort haarstukje aan te schaffen. Maar toen kwam het zelfvertrouwen weer terug. En hebben we er een mooi Hiawatta-kapsel van gemaakt. Wat maakt het ook uit.
Toen de bestraling afgelopen was ging het toch niet zo goed. Lopen ging steeds slechter. Ik kreeg ook steeds vaker aanvalletjes. En toen was er Bart Gijsbertsen. Een hele fijne predikant uit Kampen. Daar heb ik heel veel mee gepraat. En die heeft mij veel steun en inzicht gegeven.

8-maart-2003
Ik kon in het ziekenhuis in een bed naast Lisette liggen.
En ik heb de geboorte van mijn dochter meegemaakt!!!
De artsen keken wel een beetje raar. Ze had namelijk het syndroom van Down.
Nou voor mij maakte dat helemaal niks uit. Ik had een prachtige dochter en ik was zo blij.
Mijn grootste doel was bereikt, en nu verder.
Thuisgekomen ging het steeds slechter met mij. Weer een MRI. En bij Dr. Van der Berg heel bot te horen gekregen dat ik eigenlijk wel opgegeven was.
Lisette en mijn ouders hebben het daar niet bij gelaten en een second opinion aangevraagd in Rotterdam bij Dr. Enting en Dr. Wolbers. En die vond dat het wel te opereren was.
Zeilstra heeft dat in mei 2003 gedaan. Toen ik weer wakker werd na de operatie, was ik weer net gek. Ik kon mijn arm en been nog bewegen. En ik kon nog praten. En hoe. Weer onder de dope. Het was weer erg gezellig op de intensive care. Maar je wordt er toch wel moe van.
Myrthe kwam gelukkig ook vaak op bezoek. Het herstel ging heel snel. En ik mocht al snel naar huis. Dat was ook emotioneel.
En toen alles weer opnieuw aanleren. Lopen, staan, hand bewegen. Enkel draaien. Je wordt helemaal niet goed van jezelf. Maar de volhouder wint! En het ging steeds beter. Met alles, lopen vooral.
Na de operatie leek het de oncoloog wel verstandig om een chemokuur te starten. Soms wil die wel aanslaan, en dan heb je geluk. En misselijk dat ik er van werd….
Na de kuur knapte ik flink op. Ik oefende eigenlijk elke minuut. Ik leerde mijn hele lichaam kennen. Wat ik links niet kon probeerde ik met rechts. En ik ging het dan met links kopiëren. Net zolang totdat ik het wel kon. Volhouden.
26-december-2004
Nog een wonder, de geboorte van Danique.
Na al die medicijnen en kuren dachten we dat een tweede kindje wel niet meer mogelijk zou zijn. Nou mooi niet. Danique werd een kerstkindje. En ons gezin was compleet.
Later begonnen de bijwerkingen van de medicijnen op te spelen. Mijn huid begon heel dun te worden. Normaal wanneer je je ergens tegen aan stoot dan zeg je au. Ik heb dan een lap vel er af. En kan naar de spoedeisende hulp om het direct te laten hechten. Ik heb denk ik nu ongeveer 8 of 9 flinke driehoeken op benen en armen. Soms zelfs zonder verdoving laten hechten omdat anders de huid nog meer prikjes krijgt en nog sneller scheurt met hechten.
Ook breken die fijne medicijnen mijn spieren af. Dus ik naar de fysiotherapeut en via hem sporten, Frank Gorter werd mijn fysiotherapeut. Twee keer per week aan de apparaten sjorren en op de loopband. Met als klap op de vuurpijl de leggpress. Die kon ik in het begin totaal niet. Volgens Frank lag dat aan een soort spasme. Ik schrok daar een beetje van. En heb me er niet bij neer gelegd. (Ik noemde Frank, Spasme Frank). Veel oefenen maar weer! En van 0kg naar 30kg. Dus haha…
De meeste mensen zagen niets aan me. En eigenlijk liet ik ook niet merken. Ik wilde alles zelf doen. Het enige wat niet lukte was autorijden en “werken” (Huisvader zijn is ook werken).
En zo heb ik eigenlijk een heel mooi en rijk leven met mijn lieve vrouw en kinderen.