Gisteren een moeilijke dag gehad.
We werden ’s ochtends opgebeld dat het niet zo goed ging met Tom mijn kleine neefje. Hij heeft een ernstige ziekte en het bleek dat er een ontsteking ergens zat. Maar zijn lijfje kon het allemaal niet meer aan
Mijn ouders waren al onderweg naar het ziekenhuis in Utrecht.
Wij hebben nog even gewacht en met z’n tweetjes overlegd wat te doen. Het verstand zegt de reis is al belastend en het zal een hele opgave worden vooral omdat ik nog herstellende ben. Maar ons gevoel zei er naar toe. We kunnen misschien niets doen maar er wel zijn. En de gevolgen voor mij zie ik dan wel weer.
Heel verdrietig geweest, je weet niet precies wat er aan de hand is, alleen dat het heel ernstig is.
En we houden zo veel van Tom en je staat machteloos. Maar we zijn in de auto gestapt en de reis begonnen. Gelukkig viel het voor mij mee. En eenmaal aangekomen. Bleek Tom stabiel te zijn.
Martijn en Larissa waren wel erg moe, maar nu opgelucht dat Tom op de IC lag en in goede handen.
Mijn ouders waren er ook. Allemaal ook nog bezorgt om mij, en daar ging het nou juist niet om. Ik redt me wel.
We mochten op een gegeven moment ook nog even bij Tom op de kamer. Dat was wel even fijn. Hij was diep in slaap, maar ik heb nu met hem afgesproken dat we samen keihard gaan vechten om er bovenop te komen. En als hij het moeilijk heeft knok ik wel iets harder (bij wijze van spreke dan).
Als je dat kleine mannetje zo ziet liggen dan denk je dat het allemaal niet eerlijk is. We moeten met z’n allen maar heel hard bidden dat God hem de kracht geeft om er weer boven op te komen.
Toen we weer thuis kwamen, waren we wel moe. Maar het viel mij mee hoe mijn lichaam zich had gedragen. Ik denk dat ik toch steeds meer conditie aan het krijgen ben.
Nu Tom nog!