Raar gevoel

Tijdens de zomervakantie in Frankrijk kreeg ik in een keer last van een raar soort doofheid in mijn linkerhand. Dit was in augustus 2011.

Ik was al gewond geraakt aan mijn been doordat ik uit wilde wijken voor een hond. Toen kwam mijn rechterbeen tegen mijn linker aan. Heel stuk vel er weer af. En ook nog achterover uit de caravan gevallen op mijn verjaardag nog wel.

Ik zat in de auto en vanaf de pink begon de hele hand doof te worden. Toen ik uit wilde stappen lukte dat ook niet goed. Heel erg schrikken. Maar het trok wel weer weg. Gauw terug naar de caravan. En weer verder vakantie vieren! Later de vakantie nog een keer dat zelfde gevoel gehad. Toen begon het bij mij al te dagen. Ik wist dat ik een keer aan de beurt zou zijn….
Ik heb wel tegen Lisette gezegd, “het is de vakantie met de meeste verwondingen, en het meest geschrokken”. Maar het was ook de leukste vakantie waar we het meest gedaan en gezien hebben met de kinderen en mijn ouders.

Thuis gekomen bleek dat ik de aanvalletjes bleef krijgen. Toen hebben we besloten om contact op te nemen met de neuroloog. En zeker niet met die Kl.. van der Berg (daar hadden we 9 jaar geleden erg slechte ervaringen mee gehad). Het werd mw. drs S.K.L. Polman. Een vrouwelijke arts, heel begripvol. Dus weer een MRI (september 2011). Maar nu was ik dus wel 9 jaar ouder en wijzer. En geen angst meer voor tunnels en lawaai. Dus kom maar op met die dikke magneten.
En toen de uitslag…De vergelijking met de foto’s van 9 jaar geleden wezen uit dat de tumor eerder kleiner dan groter was geworden. Vreemd maar we waren wel heel blij. Ik bleef toch klachten houden. Anderen dachten soms dat het te maken kon hebben met de val uit de caravan. Maar ik wist zelf al wel beter.
De klachten werden steeds erger. Dus weer contact opgenomen met Dr. Polman. En in december 2011 nog een MRI laten maken. Uitslag hiervan was niet goed. De tumor was flink gegroeid. En er werd met spoed een afspraak gemaakt met een neurochirurg.
Dat werd dus Dr. W.A. van den Brink. Een hele meelevende man. Heeft heel veel uitgelegd. En het lijkt nu dus een 4e-graads astrocytoom, maar hij wist het niet zeker. De werkelijke graad zou pas blijken tijdens de operatie. Hij stelde een operatie bij kennis voor.  Dan gaan ze mij dus eerst onder narcose brengen een luikje maken en dan weer wakker maken. En dan gaan ze met stroomstootjes mijn hersenen prikkelen om te bepalen waar ze moeten stoppen met tumor weghalen. En ik mag zeggen of bijvoorbeeld mijn hand beweegt…Leuk hé…Het is wel een operatie met het minste risico op verlammingsverschijnselen. Maar wel waar je even over na zou moeten denken. Ik heb er geloof ik 3 seconden over na gedacht. Lijkt me wel wat.  Alleen, waar laten we het doen?
Zwolle? Rotterdam, Amsterdam? Waar zit de beste? Hoe snel moet het? Hoe snel ga ik achteruit? Waar kan er snel een team samengesteld worden? Heel veel vragen en keuzes.
En ook veel verdriet!